İÇTİHAT METNİ
DAVA :
Taraflar arasında görülen yoksulluk ve iştirak nafakası davasının yapılan yargılaması sonunda Yerel Mahkemece davanın kısmen kabulüne dair verilen hüküm davalı tarafından temyiz edilmiştir.
Temyiz isteminin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü:
KARAR :
Davacı vekili dilekçesinde; davalıyla müvekkilinin anlaşmalı olarak boşandıklarını, müşterek çocuklar için aylık 100’er TL iştirak nafakasına hükmedildiğini, yoksulluk nafakasına hükmedilmediğini, müvekkilesinin hiçbir gelirinin olmadığını belirterek; çocuklar için hükmedilen 100,00 TL iştirak nafakasının 250,00 TL artırımı ile 350,00 TL’ye çıkartılmasını; müvekkili için ise, aylık 500,00 TL yoksulluk nafakasına hükmedilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı, davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece; davanın kısmen kabulü ile, dava tarihinden itibaren davacı için aylık 200,00 TL yoksulluk nafakasının, müşterek çocuklar için takdiren 100,00’er TL artırımla aylık 200,00’er TL iştirak nafakasının davalıdan tahsiline karar verilmiştir.
Kararı, davalı taraf, davacı kadın lehine hükmedilen yoksulluk nafakası yönünden temyiz etmiştir.
Somut olayda; taraflar anlaşmalı olarak boşanmışlar, bu dava sırasında davacı, davalıdan yoksulluk nafakası talep etmeyeceğini belirtmiş, mahkeme tarafından da bu beyana dayanılarak, yoksulluk nafakası konusunda karar verilmesine yer olmadığına karar verilmiştir.
Davacı kadın, boşanma davası sırasında, hür ve serbest iradesi ile, yoksulluk nafakasından feragat etmiş bulunduğundan, artık bir daha, yoksulluk nafakası talep edemez. Davacı kadın yönünden, yoksulluk nafakası talebinin reddine karar verilmesi gerekirken, davanın kısmen kabulüne karar verilmesi doğru görülmemiş, bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ :
Yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu sebeplerle yerinde olduğundan kabulüyle hükmün HUMK.nun 428. maddesi gereğince BOZULMASINA ve peşin alınan temyiz harcının istenmesi halinde temyiz edene iadesine, 26.02.2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.
